Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Μια πένα με ατέλειωτο μελάνι...



Και όταν θα'ρθουν οι καιροί

που θα'χει σβήσει το κερί

στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα



Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έγραψε.
Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ερμήνευσε.
Το παιδί της πένας κατέγραψε.

Το παιδί της πένας γεννήθηκε το θέρος του '87. Ο ήλιος έκαιγε καυτός απάνω στην Αθήνα και η μητέρα έτρεχε ιδρωμένη. Το πρώτο σπλάχνο ερχότανε στον κόσμο. Καύσωνας, καυσαέριο, ακόμα νωπή η Μεταπολίτευση. Το τέλος της δεκαετίας του '80 είχε έρθει, μια νέα γενιά έβγαινε στον κόσμο.

Το παιδί της πένας είδε τον πατέρα του, "ζωντανό" τότε, να μεγαλώνει με μακριά, ανέμελα μαλλιά. Μούσια και γυαλιά. Βιβλία χημείας και ανατομίας. Η μαμά πιο ώριμη από ό,τι έδειχνε το παιδικό της πρόσωπο, πιο κόκκινη από το αίμα της ιδεολογικά. Το παιδί της πένας βγήκε και κατάλαβε πως μέσα του κρύβει μελάνι. Το αίμα του πυκνό και μαύρο, σαν την ανεξίτηλη γραφική ύλη που αιώνες τώρα καταγράφει αυτά που τίποτα άλλο δεν κατάφερε να καταγράψει.

Ευχαριστώ μαμά, για το πηχτό αίμα, το βαθύ κόκκινο που θυμίζει μαύρο. Ευχαριστώ μπαμπά, που άλλαξες και είδα πως κάποτε ήσουν και εσύ σαν τη μαμά. Ευχαριστώ πένα, που υπάρχεις. Ευχαριστώ μελάνι, που ρέεις μέσα μου.

Αφιερωμένο στον Αλεξάκη που έφυγε νωρίς. Αφιερωμένο σε όλους όσους έφυγαν νωρίς.



Το παιδί της πένας

3 σχόλια:

  1. ...καλημέρα !!

    κι αν αύριο τελειώσει μου η ζωή
    κι αφανιστώ στα άπατα πηγάδια της αβύσσου
    με σφαίρα όπλου στην καρδιά
    η πλερωμένη μαχαιριά
    θα ΦΥΓΩ με χαμόγελο κοροϊδευτικό
    γιατί τόνε σιχάθηκα τον κόσμο τον κακό
    τον'πίβουλο, τον άδικο,τον παρανοϊκό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κράτα το μελάνι κόκκινο και την πένα για μοναδικό σου οπλο..απ'οτι φαίνεται ο δρόμος θα ειναι μακρύς.
    @ Σε χαιρετώ και χαίρομαι για σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή