Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Προδότης ή ρίσκο;



Το τεράστιο άγαλμα του Αβραάμ Λίνκολν φαντάζει αγέρωχο στο Καπιτώλιο της Ουάσινγκτον. Τα μικρόφωνα προαναγγέλλουν: «The 44th president of the United States of America, Barack Obama». Περίπου δυο εκατομμύρια ανθρώπων στέκονται από κάτω και κοιτάζουν καθώς το χαρακτηριστικό βλέμμα του Λίνκολν πέφτει με βάρος πάνω στον Ομπάμα. Τον άνθρωπο που εμπιστεύτηκαν το μέλλον της χώρας τους (και του πλανήτη;) για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
«Αφήστε μας να πιστεύουμε πως το δικαίωμα φέρνει ανδρεία και με αυτή την πίστη αφήστε μας να τολμήσουμε να κάνουμε το καθήκον μας όπως το καταλαβαίνουμε», αναφέρει η επιγραφή που είναι χαραγμένη κάτω από το άγαλμα του Λίνκολν πίσω από τον Ομπάμα. Ποιο είναι άραγε το καθήκον του ανθρώπου; Να φροντίζει ώστε όλοι οι άνθρωποι του κόσμου να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν αν θα έχουν δικαιώματα ή όχι.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν καταδικάζουν τη δουλεία. Σου δίνουν την ελευθερία να επιλέξεις αν αυτή θα είναι δουλεία ή… δουλειά!

Ο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα επέλεξε να κάνει την δουλεία του, δουλειά. Για τους ανθρώπους που έχουν παρεμφερές αίμα με τον ίδιο, ο Ομπάμα είναι προδότης. Είναι ένας άνθρωπος που ενώ θα έπρεπε να μάχεται με όπλα και βόμβες το κατεστημένων των ΗΠΑ, ντύθηκε με κοστούμι και ανέλαβε να ηγηθεί της χώρας που έχει πονέσει περισσότερο από κάθε άλλη τον πλανήτη.

Αυτό που ποτέ δεν σκέφτηκε κανείς, ήταν να κάνει μια σύγκριση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν φτάσει πλέον σε επίπεδο υπερκράτους. Είναι το όπλο το οποίο ο λαός του κάθε τέσσερα χρόνια το δίνεις τα χέρια ενός ανθρώπου. Αυτός ο άνθρωπος καλείται να χρησιμοποιήσει το όπλο όπως επιθυμεί. Ο Τζορτζ Μπους, δεν γνώριζε να το χρησιμοποιεί και δεν πήρε ποτέ εγχειρίδιο για το πώς να το κάνει στα χέρια του.
Ο Τζον Κένεντι έστρεψε το όπλο εναντίον του. Ο Ρίτσαρντ Νίξον «έλυσε» το όπλο και το έκανε μαγνητόφωνο. Ο πατέρας Μπους, είχε διαβάσει πολλές φορές παραπάνω από ότι έπρεπε το εγχειρίδιο χρήσης και έκανε κατάχρηση. Ο Μπιλ Κλίντον, έστρεψε το πιστόλι αυτό πάνω σε κάποιον που δεν έπρεπε να το στρέψει.

Ο Μπαράκ Ομπάμα, αν κρίνει κανείς από αυτά που έχει δείξει έως τώρα, θα πάρει το όπλο αυτό και θα το κλείσει σε ένα ντουλάπι στο πιο κρυφό δωμάτιο του Λευκού Οίκου. Ένα τεράστιο ρίσκο. Ρίσκο παρόμοιο με αυτό που πήραν οι περισσότεροι Αμερικάνοι, ρίχνοντας ψήφο υπέρ της Αλλαγής. Υπέρ ενός μαύρου. Υπέρ της διαφοράς.

Οι Αμερικάνοι είχαν την επιλογή να διαλέξουν μεταξύ δουλείας και δουλειάς. Και για πρώτη φορά στην ιστορία, ίσως κατάφεραν να διαλέξουν την δουλεία. Γιατί η μεγάλη διαφορά αυτής της φοράς με τις προηγούμενες, είναι πως ο πρόεδρος που επέλεξαν δεν θα τους αφήσει να μην κυβερνούν άλλο αυτοί την χώρα τους. Θα απαιτήσει από αυτούς να δουλέψουν σκληρά για μια νέα «Αμερική».

Τελικά, ο Μπάρακ Ομπάμα τι είναι; Είναι προδότης των Ανατολικών χωρών; Είναι το ρίσκο των Αμερικανών; Δεν έχει σημασία τι ειδικό είναι και σε ποια κατηγορία ανήκει. Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που θα έχει η θητεία του, ο Ομπάμα έχει την χαρά και την τιμή να είναι το διαφορετικό. Και το διαφορετικό έφερνε στον πλανήτη αλλαγές ριζικές ανέκαθεν. Είτε ολέθριες, είτε σωτήριες.

Ας ελπίσουμε η ζωή να μας χαρίσει την τιμή να ζήσουμε αυτές τις ριζικές αλλαγές. Είτε ολέθριες, είτε σωτήριες.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Ζήσε επειδή γεννήθηκες



Βράδυ Σαββάτου κι εσύ είσαι κάπου
άραγε που να βρίσκεσαι, για τι να λες
Περνάει ο χρόνος, βαρύς και μόνος
κι όλες τις σκέψεις μου για σένα δεν τις θες


Ο Χρήστος Κυριαζής έγραψε.
Ο ίδιος μελοποίησε.
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ερμήνευσε.
Το παιδί της πένας κατέγραψε.

Όλοι είχαμε ένα Σάββατο. Κάποτε. Και είχαμε έναν "εσύ" που ήταν κάπου. Αναρωτιόμασταν που να είναι, γιατί θέλαμε να πάμε να τον δούμε. Χωρίς να μας δει. Να τον κοιτάξουμε, για να νιώσουμε όλα αυτά που αισθανόμασταν σαν στα μάτια μας καθρεφτίζονταν οι κινήσεις του.


Ο χρόνος περνούσε. Και συνεχίζει να περνάει. Βαριοί και μόνοι. Γιατί έτσι γεννηθήκαμε. Την πρώτη στιγμή της ζωής του ο άνθρωπος κλαίει. Κλαίει γιατί το οξυγόνο του έξω κόσμου εισχωρεί για πρώτη φορά μέσα του και αυτό τον συγκλονίζει. Ταράζει τον οργανισμό του. Χα! Μάλλον λάθος μας τα είπαν. Κλαίει γιατί το οξυγόνο που μυρίζει είναι αυτό του σάπιου και του δύσκολου.


Σκέψεις περνούν από το κεφάλι του καθώς μεγαλώνει. Έχουν να κάνουν με όλα. Το παιδί της πένας γεννήθηκε σε μια Αθήνα περίεργη. Έτοιμη να... αλλάξει προς τον νεοσυντηριτισμό. Και διδάχθηκε να ζει επειδή γεννήθηκε. Όχι να ζει επειδή ΠΡΕΠΕΙ να ζει. Αφού βγήκες, θα ζήσεις και θα παλέψεις. Δεν ήταν επιλογή σου, αλλά γιατί να φύγεις; Μήπως ξέρεις που θα πας; Μπα...


Οι σκέψεις του καθενός είναι για τον εαυτό του. Μόνο. Το τι λέει προς τα έξω, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτά που σκέφτεται όταν είναι στο δωμάτιό του, μόνος.


Εσύ που διαβάζεις. Ζήσε επειδή γεννήθηκες. Μην ζεις για κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο, πρόσωπο, σκοπό, ιδέα. Απλά ζήσε επειδή βγήκες σε αυτόν τον κόσμο. Μην σκέφτεσαι τίποτα. Carpe diem, carpe noctem. Άδραξε την μέρα, άδραξε την νύχτα.


Κάνε ότι θες. Εξάλλου όλες τις σκέψεις μου για σένα, δεν τις θες.
Το παιδί της πένας

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Μια πένα με ατέλειωτο μελάνι...



Και όταν θα'ρθουν οι καιροί

που θα'χει σβήσει το κερί

στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα



Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έγραψε.
Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ερμήνευσε.
Το παιδί της πένας κατέγραψε.

Το παιδί της πένας γεννήθηκε το θέρος του '87. Ο ήλιος έκαιγε καυτός απάνω στην Αθήνα και η μητέρα έτρεχε ιδρωμένη. Το πρώτο σπλάχνο ερχότανε στον κόσμο. Καύσωνας, καυσαέριο, ακόμα νωπή η Μεταπολίτευση. Το τέλος της δεκαετίας του '80 είχε έρθει, μια νέα γενιά έβγαινε στον κόσμο.

Το παιδί της πένας είδε τον πατέρα του, "ζωντανό" τότε, να μεγαλώνει με μακριά, ανέμελα μαλλιά. Μούσια και γυαλιά. Βιβλία χημείας και ανατομίας. Η μαμά πιο ώριμη από ό,τι έδειχνε το παιδικό της πρόσωπο, πιο κόκκινη από το αίμα της ιδεολογικά. Το παιδί της πένας βγήκε και κατάλαβε πως μέσα του κρύβει μελάνι. Το αίμα του πυκνό και μαύρο, σαν την ανεξίτηλη γραφική ύλη που αιώνες τώρα καταγράφει αυτά που τίποτα άλλο δεν κατάφερε να καταγράψει.

Ευχαριστώ μαμά, για το πηχτό αίμα, το βαθύ κόκκινο που θυμίζει μαύρο. Ευχαριστώ μπαμπά, που άλλαξες και είδα πως κάποτε ήσουν και εσύ σαν τη μαμά. Ευχαριστώ πένα, που υπάρχεις. Ευχαριστώ μελάνι, που ρέεις μέσα μου.

Αφιερωμένο στον Αλεξάκη που έφυγε νωρίς. Αφιερωμένο σε όλους όσους έφυγαν νωρίς.



Το παιδί της πένας